7 Güzel Adamdan Biri

Akif Hoca “Hicret” etti – Yeni Şafak

  • yeni şafak

Akif Hoca “Hicret” etti
Şair, yazar, öğretmen ve dava adamı Mehmet Akif İnan dün sabah Urfa’daki evinde rahmet-i Rahman’a erişti.
1940 yılında Şanlıurfa’da doğan Mehmet Akif İnan Hicret ve Tenha Sözler’in şairiydi. Büyükdoğu ve Diriliş çevrelerinde de bulunan Akif İnan, Edebiyat ve Mavera dergisinin kurucuları arasında yer aldı. İnan, bir süre Yeni Devir Gazetesi’nde köşe yazısı da yazdı.
GÖNÜL İNSANI, ŞAİR MEHMET AKİF İNAN, PERŞEMBE GECESİ RABBİNİN VUSLATINA NAİL OLDU

HİCRET’İN KUTLU OLSUN

Nazif Gürdoğan:
Akif İnan’ı 66’ların başından beri Devlet Planlama’dan tanıyorum. Mavera dergisini birlikte çıkardık. 30 yıllık dostluğumuz var. Akif İnan, eski Türk edebiyatını, özellikle divan edebiyatını çok iyi bilirdi. Divan edebiyatını Mavera dergisinde ilk defa incelemeye başladı. Yardımsever, hiç kimseyi incitmeyen, konuşmayı seven, hitabeti kuvvetli bir insandı. Sendikacılık yapmasına rağmen öfkeli, kavgacı değildi. Derviş meşrep bir yanı vardı. Bu yönüyle ağır bir insandı. Çocukları çok sever ve onlarla ilgilenirdi. Şanlı Urfa’yı ve Urfa yemeklerini severdi. Tasavvufa ilgi duyan, ehli sohbet ve iyi bir yazardı. Necip Fazıl’ı yakından tanırdı. Onunla çok anıları vardır. Bu yüzden Necip Fazıl hakkınd kitap yazması gereken en önemli kişidir. Necip Fazıl Ankara’da hep onun evinde kalırdı. Yaşamında içinde kalan, yapamadım, edemedim dediği şey: Çok sevdiği Hoca Ali Efendi’nin hayatını, kişiliğini anlatmaktı. Necip Fazıl’ın ‘O ve Ben’ kitabında bahsettiği Abdülhakim Arvasi hazretleri gibi o da Hoca Ali Efendiyi yazmayı çok isterdi. Onu hatırlatan en güzel anım şöyle:

Necip Fazıl yine Ankara’ya gelmiş, Akif hocanın evinde kalıyordu. Akif İnan sohbet için yine bizi çağırmıştı. O akşam Rasim Özdenören, Cahit Zarifoğlu, İsmail Kıllıoğlu, Osman Sarı ve ben vardık. Bir arkadaşımız çok konuştu. Necip Fazıl da bir süre sonra: “Ben konuşmaktan değil, dinlemekten yorulurum” dedi.
İsmail Kıllıoğlu (MÜ İlahiyat Fakültesi)
Bir süre, edebiyat öğretmeni olarak çalıştığı Ankara Fen Lisesi’nin lojmanında kalmışlardı. Telefon rehberine burasının telefon numarasını kaydetmiştim. Acil durumlar yanında kendimizce konuşabilmek için, çoğunlukla da gece el-ayak çekildikten sonra bu numarayı çevirirdim. Lojmandan daha sonra taşınmasına rağmen, hasta oluncaya kadar o telefon numarası öylece kaldı. İçimden bir türlü silmek geçmedi. Oysa nicedir, “annemin dairesi” dediği Gül apartmanında kaldığını söylemiş ve biliyordum. Gül apartmanı, Küçükesat-Seyranbağları kesişme noktasındaydı. ’70’li yıllarda Bağlar Caddesi üzerinde (Gül apartmanının bulunduğu Ballıbaba Sokağa paralel) bir süre kirada kalmıştım. O sıralar, sözkonusu dairede öğrenci olarak şair Turan Koç, Avukat Ali Taşçı ve bazı arkadaşları oturuyorlardı… Böyleyken, lojmanın telefon numarasını silerek yerine Gül apartmanındaki dairenin telefonunu yazmamıştım. Hastalıkları teşhis edildikten ve bir bakıma akibet tahmini doktor tarafından söylendikten sonra, telefon rehberindeki boş yere yeni numarayı yazmaya elim varmadı. Hâlâ, lojmanın silinen telefon numarasının yerine kaldığı Gül apartmanındaki dairenin telefon numarasını yazamadığım için o yer boş… Bir kaç hafta öncesine kadar, niçin burayı boş bıraktığımın ayırdına varmaya çalıştım. Söylenmeyecek, anlatılamayacak denli basit ve açık olanın verdiği sarsıntıyla içim dağlandı. Adeta rehberimdeki telefon numarasını almıştı. Bu, yaşadığımız gelimli-gidimli dünyadan kendisiyle bağ kurmamızı sağlayn şifreyi, hâlâ bizimle birlikte havasını soluduğunu sandığımız dünyadan çekip almış ve bağını kesmişti sanki. “Senin hatıranla beni her akşam/dünyamın kirinden yuyar yüreğim” (Tenha Sözler, Yürek Gazeli) diye nitelediği durulmaz yüreğininişaretlediği aleme bizlerin hastalığına şifalar dilemesi için söz vurup dil döktüğümüz alemlerin Yaratıcısına, anlaşılan, zaten yürümüştü bile. “Bir eteği tutmaz” ise, “Köle canı satmaz” ise, “Teneşirde yatmaz” ise, “Yazık bana vahlar bana” hayıflanmasındaydı. Üstelik bu hayıflanmasında bir vade uyma ihtarı kendiliğinden sökün ediyordu: “Ölümlerden” korkmama, “Gönül evi” yıkmama, “bu yoldan çıkmama.” (Tenha Sözler, Bağlanma) Ölümlerden korkmadı, ama hep onunla titredi yüreği. Gönül evi yıkmadı, ama yağmalandı hep gönül evi. “Bu yoldan” çıkmadı, ama çıkanların kahrını yüklendi; tıpkı “sırrını saklayan mahzeninim ben” (Hicret, Mahzen) diye diye. Çünkü “Soyundum çileye dönmemezlik (Hicret, Umut Gazeli). Ve çünki o “Anamı sorarsan büyük doğudur/Batı ki sırtımda paslı bıçaktır” diyenlerdendi.

Soy insan, soy şair, soy Urfalı ve Maraşlı ve soy Büyük Doğucu, gönül eri, gönüller dostu, yiğit ve vefalı, vakur ve mütevazi, çoğumuzun “Akif abi”si bir can olan Mehmet Akif İnan, beş ocağın altı ocağa bağlandığı bir bakıma Leyle-i Kadir menşurunda, Iyd-i Fıtır’ını yapmak üzere, biiznillah ve inşallah, Hakk’a yürüdü. Mutlaka dilinde “Gel kovma kapından nolur sevdiğim/Sen ki ne dilersen olur sevdiğim

Bir yanında kalmış huzur sevdiğim” (Tenha Sözler, Sevdiğim) sözleri vardı. mağfiret diliyorum.
Beşir Atalay (Kırıkkale Ün. Eski Rektörü)
Mehmet Akif İnan’ı Necip Fazıl’ın çevresinde tanıdık. Türkiye’de divan edebiyatına vakıf ender insanlardandı. İnsanların derdine deva olmaktan ve onların ihtiyaçlarını karşılamaktan çok hoşlanırdı. Resmiyeti sevmeyen, sıcak ve yardımsever bir insandı. Gençlik yıllarından itibaren inanç ve ciddiyet insanı oldu. Necip Fazıl Ankara’ya geldiğinde onun evinde kalır, biz de oraya gelip, her ikisiyle de sohbet ederdik. Hayatımın en tatlı günleri o dönemler oldu.

 

MEHMET AKİF İNAN (1940- 2000 Urfa)

İlk ve Orta öğrenimini Urfa’da tamamladı. Ankara Üniversitesi Dil ve Tarih-Coğrafya Fakültesi Türk Dili ve Edebiyatı Bölümü (1972) mezunu. Öğrencilik yıllarında Hilâl dergisi ve yayınlarını yönetti (1960-64), bir ara Türk Ocakları Genel Merkez Müdürü oldu. Mezuniyetinden sonra Ankara’da çeşitli liselerde ve Gazi Eğitim Enstitüsü’nde edebiyat öğretmenliği yaptı. İlk yazı ve şiirleri 1957’den sonra mahalli gazetelerde çıktı. 1959’da Derya adlı bir gazete yayımladı. Edebiyat ve Mavera dergisinin kurucuları arasında yer aldı. Daha çok Edebiyat dergisinde çıkan yazıları, 1977’de Yeni Devir gazetesinde Akif Reha imzası ve kendi adıyla yazdığı köşe yazılarıyla tanındı. Bazı ürünleri Türk Ruhu, Türk Yurdu, Filiz, Yeni İstiklal ve Hilal gibi gazete ve dergilerde yayımlanmıştı. Divan ve halk şiiri geleneğinden yararlandığı şiirleriyle kendi kuşağının usta şairleri arasında yer aldı. ESERLERİ: Edebiyat ve Medeniyet Üzerine (deneme, 1972), Hicret (şiirler, 1974), Din ve Uygarlık (deneme, 1986), Tenha Sözler (1991), Yazarın ayrıca Yeni Türk Edebiyatı adlı bir ders kitabı vardır.
Kalemin avuçları bu kadar yaktığı, parmaklara diken gibi battığı çok az olmuştur

Kamil Aydoğan (Memur-Sen Başkanı)

Akif İnan, Gazi Eğitim Enstitüsü’nden hocamdı. 1972’den beri yakın dostluğumuz oldu. Memur-Sen Sendikası’nda yardımcısıydım. Son üç yılda daha yakın olduk. Aruzu çok iyi bilirdi, divan şiirini çok severdi. Cömert, şakacı, neşeli bir insandı. Sohbeti çok severdi ve iyi bir hatipti. Başkalarının sırlarını tutar, kendi sırlarını hiç kimseye açmazdı. Özel hallerinden bahsetmeyen erdemli bir insandı. O çok merhametli, yumuşak, başkalarını kırmak istemeyen biriydi. Kin tutmaz, kolay kolay öfkelenmezdi. İnsanların yardımına koşmayı severdi. Bu yüzden sendikal hareketleri yürütüyordu. Sonradan giriştiği sendika hareketi, onu edebiyat ve sanattan uzaklaştırdığı için biraz üzerdi. Bazen bu işleri size devredeceğim, ben yazarlık yapacağım derdi. Edebiyat ve sanattan koptuğuna çok üzülüyor ama sendikal hareketleri de istediği boyuta taşıyamadığını düşünürdü. Bu anlamda yaptıklarını yeterli bulmuyordu.

Zübeyr Yetik (İSKİ Basın Danışmanı)

Akif İnan, ilim ve sanat alanında değerli eserleri bulunan, iş dünyamızda da etkili çalışmaları olan bir kimse idi. Vefatı, edebiyat ve iş dünyamız için şüphesiz ağır bir kayıptır… 43 yıllık dostluğumuz süresince, hemen hatırlayabildiğim kısa bir anımız şudur: Lise son sınıfta, Akif ve birkaç arkadaş ile birlikte “Derya” isminde haftalık bir gazete çıkarıyorduk. O gazetede bir arkadaşımıza rahmetli Akif şiir ile harf oyunu yapmıştı…

Ferman Karaçam (Radyo 7 Genel Müdürü)

Duygularımı ifadede, bütün dostları gibi zorlanıyorum. Ama, söylemek zorunda bulunduğum gerçek şudur ki: Merhum Akif İnan, yetişmemizde önemli rol oynamış öncülerdendi. Yeri doldurulamayacak, çelebi mizaclı, kendine özgü şahsiyet sahibi bir kişiydi. Muhterem Rasim Özdenören, merhum Cahit Zarifoğlu ve o (Akif İnan) bizim kuşağın yetişmesinde çok önemli emek ve etki sahibidir. Nur içinde yatsın, Allah rahmet ve mağfiret diliyorum