Akif İnan… – Ahmet Kekeç

Ahmet Kekeç Yeni Şafak
Bugün kırka merdiven dayamış edebiyatçı makulesi onlara, onların taşıdığı sanat-edebiyat iklimine çok şey borçludur.

Bakmayın, Ankara’yı yaşanabilir kılan o mübarek zevatın gölgesi, ağırlığı, maneviyatıdır.

İstanbul’un şiiri vardı.

Ankara’nın?

Ankara’nın Rasim abisi, Erdem abisi, Cahit abisi, illa ki Akif abisi…

Cahit abiyle halleşmek nasip olmadı.

Akif abiyle bir kez, belki de birçok kez Kanal 7’de görüştük ve her defasında oturup Urfa’dan, Zübeyir Yetik’ten, Nihat Armağan’dan, Edip Gönenç’ten konuştuk.

İnce, kibar, naif bir insandı.

Şairdi…

Aklımda cigara içişi kalmış.

İçmez, adeta yerdi cigarayı.

Bir gün Ankara’da, sendika merkezinde ziyaretine gitmiştik.

Ne var ne yoktu?

Edip Gönenç’in büyük bir “çağ romanı”na hazırlandığını söylemiştim. İşte bu vardı. Sevinmişti.

Şimdi utançla andığım yeniyetme zamanlarımızda “Mahşerin dört atlısı” der, galiba biraz da dalgamızı geçerdik erken günahı o yoksunluk içinde “Mavera” gibi sanatçı tecessüsünü ayakta tutan bir dergiyi çıkarıp umumun istifadesine sunmak olan o güzelim insanlarla. Bugün kırka merdiven dayamış edebiyatçı makulesi onlara, onların taşıdığı sanat-edebiyat iklimine çok şey borçludur.

Rasim Özdenören’in öykülerini hem geleneksel tadlar barındırdığı, hem de Dostoyevskiyen bir ruh taşıdıkları için severdik.

Erdem abi dobraydı..

Sert, sarsıcı, buyurgan.

Cahit Zarifoğlu’nu keşfettiğimde yirmibeş yaşında kazık kadar adamdım, ama Akif İnan’ı hatmetmiştim. “Ara sıra elle tutulur bir şeye mecbur olmadığımız için mi perişanız” diyordu ya usta.

Tastamam öyle..

Akif abinin vefatını önceki gün gazetede öğrendim.

Üzüldüm…

Has şairdi, soy şairdi, iyi şairdi.

Kaç aydır (ismi lazım değil) o menhus hastalıkla boğuştuğunu duyuyor, dua ediyorduk.

Gelgelelim, “bu tenha dünyanın ürküntüsü”nü daha fazla taşıyamadı.

Bir şiirinde “En iyi anlatış artık susmaktır” diyordu.

Allah rahmet eylesin.

Mekânı cennet olsun.